Alkmaar

Ja je leest het goed, we zijn weer thuis in Alkmaar. Afgelopen weekend thuisgekomen en we zijn nu aan het bijkomen van het tijdsverschil (10 uur). Dat valt vlp. nog niet erg mee.

De afgelopen dagen was het lastig om het reisverslag te maken. Vaak was de wifi verbinding erg slecht of waren de dagen erg vol bezet zodat we s'avonds blij waren naar bed te kunnen ipv een verslag maken.

Vanuit Wasilla zijn we in de ochtend met onze auto's naar de Knik gletsjer gereden. Daar werden we opgewacht en met 2 grote 4WD trucks over de uiterwaarden van de rivier naar het water gereden. Gelukkig stonden de trucks ook hoog op hun wielen want we moesten 2 keer door een riviertje heen rijden. Aangekomen bij het water zagen we de Knik gletsjer al liggen. We werden ingescheept in 2 overdekte bootjes met sterke motoren. Een van de bootjes was uitgerust met zo'n grote fan zoals je die ook vanuit Florida Keys wel ziet. Laverend tussen ijsschotsen en grindheuvels door kwamen we dichter bij de gletsjer. Jammer genoeg bleven we op een afstand van circa 600 meter. We werden afgezet op een grindstrandje en konden van daar de gletsjer goed bekijken. We waren liever doorgevaren maar de stuurlieden vonden het te gevaarlijk. We kregen wel een goed overzicht van de gletsjer. In totaal is die 38 km lang en aan het eind 10 km breed. Vanaf onze afstand konden we echter niet zien of er stukken afvielen en hoorden we het ijs ook niet kraken. Jammer hoor.

Op de terugreis naar onze auto's zag 1 van de trucks een Moose lopen, een jong beest nog dat wel wegrende voor de grote truck.

We reden direct door naar onze lodge. Prachtige vrijstaande huisjes met alles erop en eraan. We hadden nu nog de hele middag voor onszelf. Een deel van de groep maakte een helicoptervlucht over de Knikgletsjer een paar anderen bleven in de lodge en een kleine groep ging mee wandelen, w.o. ik
De wandeling was naar een uitkijkpunt op de Pioneer Peak. We moesten daarvoor 3 km lopen en 630 meter stijgen. En dat ook weer naar beneden. Omdat we ook op tijd terug moesten zijn voor een gezamenlijke maaltijd was het tempo redelijk hoog. Ik had soms wel moeite dit bij te houden.

De volgende ochtend kregen we ontbijt geserveerd in ons eigen huisje, geweldig.
Het was mooi weer maar wel erg koud.
We gingen nu op weg naar Anchorage, we gingen niet rechtstreeks maar via enkele uitkijkpunten en een bezoek aan een Russisch kerkhof. Zo kwamen we terug in Anchorage. S' avonds zou de officiele afscheidsavond worden omdat we de volgende dag vertrokken naar Katmai.
In ons hotel konden we ons even opfrissen en omkleden en werden we naar de stad gebracht. Daar konden we wat rondkijken, evt een souvenir kopen en verzamelden we ons om 6 uur in het restaurant. Het eten was goed (fish and chips voor mij), de speeches waren vriendelijk. Beide gidsen (Phil en Ilse) werden bedankt voor hun goede zorgen.

De volgende ochtend vroeg op, onze vlucht naar het Katmai park vertrok al om 7 uur. Het was een uur vliegen in een klein vliegtuigje (30 personen). In King Salmon (aankomstplaats) werden we met een busje naar het meer gebracht. Daar lagen watervliegtuigjes klaar. Eerst moesten we allemaal op de weegschaal, ook onze bagage en werd er een indeling gemaakt. Zo gingen we verspreid over 3 vliegtuigjes in 25 minuten gevlogen naar Brooks Camp. Bij de landing zagen we al direct een beer op het strand, niet erg dichtbij dus we mochten gewoon uitstappen. Eerst kregen we allemaal instructies over beren in de Berenschool. Eerst een film en daarna nog een mondelinge toelichting. Daarna moesten we al ons eten in een afgesloten ruimte neerleggen. Water konden we bij ons houden, daar zijn beren niet in geinteresseerd.

Nu op weg naar de rivier en de hoop om beren te kunnen zien. Bij de rivier werden we direct tegengehouden door rangers omdat er een beer in de rivier zat, te dicht bij het pad, dus konden we niet verder. Toen de beer iets doorliep konden we de rivier oversteken en hadden we goed zicht op de beer. Er stonden meer toeristen te kijken op het platform dus even "dringen" voor een goed plekje. De beer was in het water aan het zoeken naar verse zalm en die waren er voldoende, had zij er 1 te pakken dan werd de zal netjes gefilleerd en opgegeten. Al dode zalmen liet ze liggen. Op een gegeven moment verdween de beer uit ons zicht en gingen we op weg naar andere delen van de rivier, zoals de waterval die je altijd op reclamefilmpjes ziet. Daar waren echter geen beren te bekennen. We hebben daar enige tijd gewacht en wilden toen weer terug naar ons eten, we hadden inmiddels honger gekregen. We waren niet 300 meter op het pad door het bos als een ander groepje van ons gezelschap terug komt. Een beetje angstig en al roepend Hey Hey Bear. Ze vertelden ons dat er een beer op het pad liep onze richting uit. Ze wilden weer terug naar het platform bij de waterval. Wij ook mee, steeds achterom kijkend. De beer konden we in de bochten goed zien. Een heel groot exemplaar. Op het platform waren we veilig, daar kon de beer niet komen. Vlak bij het platform verdween zij het bos in.
Dat was een onverwachte ervaring, beetje angstig maar door de nabijheid van het platform waren we snel veilig.

We hebben die middag dat pad nog een paar maal gelopen maar iedere keer toch goed kijkend en steeds roepen dat we er waren, zodat eventuele beren zouden weglopen.

Tegen 4 uur gingen we weer terug naar het verzamelpunt, ons water vliegtuig zou om 6 uur vertrekken. Bij de brug over de rivier stond weer een beer uitgebreid te vissen en te eten. Daar hebben we nog zeker een uur naar kunnen kijken. Tot ook zij vol was gegeten en ging uitbuiken op een strandje. Ze graaft dan eerst een kuiltje om haar volle buik in te leggen en gaat dan liggen. We konden nu veilig de rivier over naarhet verzamelpunt.

De terugvluchten hadden wat vertraging zodat we pas tegen 9 uur in ons hotel aankwamen. Het was inmiddels ook flink gaan regenen. We besloten dus maar om niet meer weg te gaan.

De laatste dag hadden we nog de ochtend voor ons zelf. Een groot deel van de groep wilde wel naar het Anchorage museum, wij ook.
Leuk museum en een mooi gebouw waar we tot 1 uur konden rondlopen.
We werden naar de luchthaven gebracht, inchecken door de security en we waren nog maar net op tijd om te boarden, zolang duurde alles. Gonda en ik zaten niet naast elkaar bij de vlucht naar Reykjavik. Dat is wel ongezellig hoor, zij in rij 10 en ik in rij 20. Gelukkig hadden we nog kunnen ruilen voor de vlucht naar Amsterdam.

Ook daar regende en stormde het en was het koud. Sandra kwam ons ophalen zodat we lekker warm zaten.